Anılmak..
Seçimler yaklaştıkça nedendir bilmem, biz çok anılırız..
Böyle zamanlarda dikkatimi kulaklarıma veririm..
Çınladı mı?..
Kulaklarım çınladıysa bir sevinç bende..
“Bak yine beni andılar işte” derim..
Anılmayı özlemek böyle bir şey…
Kulaklarım çınlamazsa dikkatimi gözlerime veririm..
Seğirirse gözüm..
“Beni andılar bak..” diye mutlu olurum..
Olmadı; diyelim ki genzim yansa, avucum
kaşınsa, sancım tutsa..
Sırtım ağrısa, burnumu çeksem, hapşırsam, gözlerim yansa, tansiyonum düşse ya da çıksa, ayaklarım dolansa, bileğim burkulsa…
Hatta düşsem…
“Şu an İrlandalılar beni anıyor işte…” derim..
Ne yapacaksın, insan anılmadıkça olmadık şeylerden haber bekler, olmadık şeyleri hayra yorarmış..
İrlandalılar her iyi yapılan bir işin ardından illa ki anlam çıkarır da, ben kendi kulağımın çınlamasından mana çıkarsam..
Çok mu?..
Selam İrlandalılara
